عوامل موثر در پاسخ پرستاران به فرسودگی شغلی

زمینه و هدف: مسایل و مشکلات دیرپای حاکم بر مراکز سوختگی تهران، منجر به فرسودگی شغلی پرستاران شده است. این پدیده، پاسخ های شدیدی را برانگیخته و منجر به تحت فشار قرار دادن پرستاران، بیماران و سازمان گشته است. چالشی که پیش روی مسؤولین و مدیران پرستاری قرار دارد، شناسایی عوامل افزاینده یا کاهش دهنده پاسخ پرستاران به فرسودگی شغلی، توسعه نظام های اجرایی مناسب برای ارتقاء سازگاری مثبت و تسهیل مراقبت با کیفیت است. بنابراین مطالعه حاضر به عنوان بخشی از پژوهشی وسیع، به هدف کاوش و توصیف ادراکات پرستاران از عوامل موثر بر پاسخ های آنان به فرسودگی شغلی انجام گرفت. روش بررسی: در این پژوهش، از روش تحقیق کیفی نظریه پایه استفاده شد. 38 نفر، از طریق نمونه گیری هدف دار و نظری، در مطالعه شرکت کردند و داده ها، با استفاده از مصاحبه های بدون ساختار و 21 جلسه مشاهده با مشارکت در نوبت های کاری مختلف، جمع آوری گردید. تمامی مصاحبه ها بر روی نوار، ضبط و سپس وارد رایانه گردیدند و مشاهدات بر روی فرم های مخصوص، ثبت شدند. به منظور تحلیل داده ها، از روش مقایسه مداوم استفاده شد و کدگذاری داده ها در سه سطح باز، محوری و انتخابی صورت گرفت و طبقه اصلی، طبقات فرعی و خصوصیات هر طبقه پدیدار گردید. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که خصوصیات فردی پرستاران و بیماران و حمایت اجتماعی سازمان، پاسخ پرستاران به فرسودگی شغلی را تحت تاثیر قرار داده است. تعامل مشخصات فردی پرستاران و بیماران، تاثیر قدرتمندی بر درک فرسودگی شغلی داشت و پاسخ های عاطفی، نگرشی، رفتاری و سازمانی به فرسودگی شغلی را تعدیل نمود و نوع رفتار مراقبتی را معین کرد. حمایت اجتماعی، اثری تسکین دهنده داشت و پاسخ های عاطفی و برخی از جنبه های پاسخ های نگرشی را تغییر داد. نتیجه گیری: تاثیر قدرتمند خصوصیات مثبت فردی و حساسیت آن به فشارهای طولانی و شدید سازمانی، مطرح کننده اجرای روشهای کاهش تنیدگی و پا برجا نگهداشتن اخلاقیات از طریق اهمیت دادن بیش تر، به جنبه های اخلاقی مراقبت است. بعلاوه با توجه به اثر تسکین دهنده حمایت اجتماعی سازمان و اهمیت آن برای رفاه پرستاران، مدیران پرستاری، مسؤول ایجاد محیط های کاری حمایت کننده و برانگیزنده برای پرستاران می باشند.